Ica deel 2

Raoul, de bekwame gids die hij was, wees me op lekkere traditionele lokale gerechten en nadat ik er eentje had uitgekozen

(ik geloof dat het iets was met varken, yucca, mais en een soort pestospaghetti) ,

koos hij ook iets ondefinieersbaars uit en zou hij gezellig met mij een hapje meeeten. Althans, dat was het plan. Ik zou namelijk niet weten hoe ik ' Let's eat together' anders zou moeten interpreteren. Omdat mijn eten al een tijdje voor mijn neus stond te dampen, vroeg ik, goed opgevoed  als ik ben, of ik misschien alvast zou kunnen beginnen met eten, want ja, koud worden en zo.

"Geen probleem", mijn eten komt zo, aldus Raoul.      

Misschien had ik er in zijn verhaal over doggy bags en de vraag of je daar wel of niet voor zou moeten schamen, al een vroege aanwijzing in moeten zien. Dat eten mee naar huis nemen toch heel normaal was,  want 'je had er toch voor betaald' ?

Nadat ik al lang en breed mijn eten op had, kwam eindelijk Raoul's maaltijd. Ingepakt en in een wit plastic zakje.  

Raoul verexcuseerde zich eerst nog met het feit dat hij die ochtend veel gegeten had.  Dat hij nog geen honger had en dat hij zijn voedsel daarom maar liet inpakken. Maar waarom liet die malle jongen zijn eten dan inpakken als hij dat eten in de eerste plaats ook gewoon niet had kunnen kopen? Ik had tenslotte niets voor hem betaald. 

Misschien zag  hij mijn hersens ratelen. Misschien zag hij die lichte frons tussen mijn wenkbrauwen. Niet veel later vertelde hij mij de waarheid, en het was precies wat ik aan het begin van onze tour al had vermoed.

    Raoul bleek een voucher te krijgen voor een gratis maaltijd, als hij tijdens zijn tour door zijn klanten op een maaltijd werd getrakteerd. Die kon hij dus later, op eigen gelegenheid, inwisselen. Persoonlijk lijkt het mij zeer onwaarschijnlijk dat een toerist zijn gids, waar al flink voor betaald is , op een etentje trakteert. Hoe aardig of kundig de gids ook is.  Maar misschien komt die denk enkel bij mij op, omdat ik een zuinige Hollander ben. De tweede manier waarop Raoul profiteert is als iemand op zijn aanraden in het naastgelegen restaurant eet,. Als commissie krijgt hij dan een maaltijd. Naar eigen wens ter plaatste te nuttigen of mee naar huis te nemen. En dat laatste was dus precies wat er hier gebeurd was. 

Samengevat: ik denk dat ze bij  Raoul thuis bijzonder weinig hoeven te koken. Alhoewel, toen we later die dag mijn bagage gingen ophalen die hij tijdens mijn woestijnrace

(met een buggy door de woestijn crossen, maar dat ga ik later nog uitgebreid beschijven)

veilig bij zijn huis hadden gestald, bleek dat Raoul en zijn vrouw er een bedrijfje naast hadden.  Een hamburgertent. Heel klein en puur gericht op de buurt. Momenteel niet in bedrijf aldus Raoul,  maar ik kon duidelijk zien dat het ooit wel in bedrijf geweest was.

   Na de lunch stapten we in de auto en gingen we weer op weg. Ons doel: Huacachina, een oasis in het verder gortdroge Ica (4 uur regen per jaar). Tijdens de rit vertelde ik Raoul voor de lol wat wetenswaardigheden die ik tijdens mijn reis opgepikt had, Bijvoorbeeld dat auto's in Peru geen WA-verzekering hoeven te hebben, behoudens een verzekering voor inzittenden. Dus als je geen verzekering hebt

(ze bestaan wel degelijk maar niemand heeft ze )

en je maakt schade maakt aan je eigen of aan andere auto's,  dan moet je dus alles zelf betalen. Hier haakte Raoul op aan en hij vertelde me dat hij een paar jaar geleden een splinternieuwe auto had gekocht. Twee maanden later reed hij hem total loss.  Omdat hij cash had betaald,  had hij geen autoverzekering hoeven te nemen. En hij had er dus ook geen verzekering genomen.  Had hij de auto daarentegen op afbetaling gekocht, dan had de kredietverstrekker hem wel degelijk verplicht een verzekering te nemen. Logisch ook.  Maar ja,  jammer voor Raoul, weg auto, weg 15.000 euro.

    "Maar wat gebeurde er dan dat je hem total loss reed", vroeg ik nieuwsgierig als ik ben.  Het antwoord had ik niet verwacht. Raoul was na een aantal dagen feesten zonder te slapen (want onder de invloed van cocaine) naar huis gereden en van de weg geraakt. Hij had  niemand geraakt, maar zijn auto en een verkeersbord lagen in de kreukels. Zelf kwam hij met de schrijk vrij.

Ok, dat moest ik even verwerken. Mijn gids Raoul, goed gekleed, bebrild, uiterst beleefd en zover ik het kon inschatten, behoorlijk intelligent, was dus verslaafd aan cocaine. Geweest dan, want in dezelfde zin als dat hij opbiechtte dat hij door dat cocaineprobleem zijn auto kwijt was geraakt, vertelde hij me dat hij al twee jaar bij de "Narcotica Anonymous zat en al anderhalf jaar geen cocaine had gebruikt. 

Pfoei, gelukkig.

Ik zette mijn tas met waardevolle spullen weer van mijn schoot op de grond.