Ica

   Raoul bleek niet mijn derde taxidriver, maar de tourguide met wie ik de rest van de dag mee op stap zou gaan. Omdat hij werkelijk goed Engels kon, vertelde ik hem dat ik het zo vreemd vond dat ik drie keer moest overstappen op mijn reis van Paracas naar Ica. Hij snapte me wel, kon zich voorstellen dat het raar overkwam,  maar hij wist ook wat er aan de hand was.  Hij wist namelijk bijna zeker dat de belangrijkste touroperator (LIMATRAVELPERU)  een andere touroperator (SIERRA VERDE PERU) heeft ingeschakeld die op hun beurt weer andere touroperators (GRUPO TOURS)  hebben gecharterd die op hun beurt.... en daar ben ik de draad kwijt geraakt. Want WIE mij nou precies in die 20 dagen langs alle belangrijkste plaatsen van Peru zal jagen, DAT maakt de 'fat cat'  aan de top niet uit.  Het gaat er enkel om DAT ik op de meest goedkope wijze en op de juiste tijden naar de juiste plaatsen wordt verplaatst. 

    Ik snap het ergens ook wel. In Nederland gebeurt het namelijk ook. Zoals bijvoorbeeld  diegene die mij ook vaak inhuurt' 

(laat ik hem voor het gemak TOPTUIN.NL noemen)  

die doet ook niet altijd alles zelf. Voor bomen wegzagen belt hij Piet,  voor groot grondverzet Klaas,  etc. etc.  Maar, en dat is wel belangrijk, TOPTUIN.nl blijft te allen tijde eindverantwoordelijk!

   Goed, terug mijn verhaal (want tuinen komen wel weer na mijn vakantie).  Raoul bracht me als eerste langs de San Pedro kathedraal. Na een ingewikkeld verhaal over de staatsrechtelijke indeling van Peru  (districten, regionen en provincies) waar niet veel van is  blijven hangen, bleek deze kerk zich in het district Lurin te liggen in de Antioquia Valley. 

________________________________________________

Ok, time out.

Even voor mijzelf en de lezer: ik ga mijzelf in dit reisverslag niet verliezen (dan wel vervelen) in beschrijvingen van de geschiedenis van kerken, staatsrecht en volkeren. Die ambitie heb ik niet en als men over het voornoemde iets wil weten; zoek het alstublieft op op internet. Mocht ik in mijn verhaal toch wat over de geschiedenis vertellen, kan dat bol staan van feitelijke onjuistheden, verkeerde jaartallen en/ of verkeerde namen.  Alvast mijn excuses daarvoor.

________________________________________________ 

   Wat ik van Raoul begreep is de kerk als volgt gesticht:  rond 1545 zonk een Spaans schip voor de kust van Peru. Aan de kust spoelde kisten met onbekende inhoud aan. De kisten werden door de lokale bevolking voor een appel en een ei aan handelaren verkocht en met behulp van ezels naar het zuiden vervoerd. Aangekomen in Lurin echter, wilden de ezels niet meer verder lopen. Pas toen werden de kisten geopend om te kijken wat erin zat. Er bleken katholieke beelden aartsengelen in te zitten, in het geheel niet aangetast door het zeewater. Men stalde ze toen maar buiten uit

(kan makkelijk, want net als nu, regende het daar toen ook nooit) en er kwamen steeds meer mensen om de beelden te aanbidden. Op een gegeven moment waren dat er zoveel dat men besloot om een kerk om de beelden heen te bouwen. 

   Later werd de kerk getroffen door een brand. Door de brand was een beeld van Onze Lieve Heer een beetje zwart geblakerd. Vandaar dat ze hem hier 'the black Jesus ' noemen'.  Maar omdat ook dit beeld van zulke goeie kwaliteit was, was er verder niet veel aan de hand en kon hij ook na de brand,  nog altijd aanbeden worden.

   Ook werd de kerk getroffen door een paar aardbevingen, de laatste in 2007. Dát  was een flinke, wel  8,2 op de schaal van Richter. De overheid beweerde toen met droge ogen dat het slechts een beving van 7.9 op de schaal van Richter betrof,  maar dat was een leugen, enkel ingegeven door het feit dat wanneer een beving groter is dan 8.0 , deze dan door de wetgeving  als een nationale ramp moet worden beschouwd . En het een nationale ramp is, moet de overheid over de brug komen met geld. En daar had de overheid natuurlijk geen zin in. Echter, de Verenigde Naties, en seismografische deskundigen zeiden dat het wel degelijk een beving van 8.2 was en dus moest de overheid mensen wiens huis verwoest waren, 2000 Amerikaanse Dollar betalen.  Een schijntje. Wat ook zo lullig was: je moest wel kunnen aantonen dat het een bepaald getroffen huis jouw bezit was. Dus met documentatie enzo. En laten die belangrijke papieren nou meestal net onderop de stenentroepzooi liggen... 

    Na het bezoek aan de kerk bracht Raoul me naar Pisco, de plaats waar pisco, Peru's nationale drank vandaan komt. Daar zou hij me  rondleiden op een bedrijf waar pisco werd gemaakt en zou ik enkele pisco-varianten mogen proeven. Pisco, zo vertelde hij, was  een destillaat van druivensap van druivensoorten  die in Peru willen groeien (en dat zijn er niet veel), aangevuld met siroop, eiwit en/of limoenen. Dat klopte precies,  want ik had met mijn vader, in Lima in de supermarkt, nog limoenen gehaald. Dit zodat mijn stiefmoeder ' Pisco Sour voor me kon maken. Als welkomstdrankje. En ik moet zeggen, dat was een allerheerlijkst drankje.

Bij het oprijden van de parkeerplaats, zag Raoul aan een bepaald busje dat zijn vader er ook was.

"  Oh, dat is ook toevallig, zei ik nog, maar dat bleek allemaal niet zo toevallig. Niet alleen zijn vader, ook zijn broer waren op het wijnbedrijf aanwezig. Rauoul's hele familie bestaat namelijk uit tourguides waar het wijnbedrijf vast onderdeel van de tour was. Ook Raoul's vrouw had er in theorie kunnen,  maar die was er dan nu toevallig even niet. Zij was namelijk weer het hoofd van de bediening van het restaurant dat aan het wijnbedrijf zat.

"Are you hungry?"  Raoul wees me op de mensenmassa die aan picknicktafels aan het eten was.  Hmm, ik kreeg het onbestemde gevoel dat Raoul er beter van zou worden als ik inderdaad hier wat zou gaan eten en dus zei ik:

" No, not yet, let us finish the tour first.  When i am  hungry then, maybe." 

     Verder geen kwaad woord over Raoul, hoor. De man sprak onberispelijk Engels

(alleen het woord ' law' kon hij gek genoeg niet uitspreken. U moet weten dat er een discussie gaande is tussen Chili en Peru omtrent de rechten op de naam 'pisco'.  Zoiets als wie het recht heeft om de naam 'Champagne'   te dragen.  ' The Law' werd door Raoul steevast  verhaspeld tot 'the lob', 'the laub',  of 'the Loo',  zoals in het Engelse woord voor  w.c.) ,   

had zijn feiten op een rij en kwam vaak met een grap over de brug. Ook was hij niet zuinig met de hoeveelheid pisco die hij uit diverse flessen uitchonk. Zo kwam het dat ik reeds rond het middaguur behoorlijk vrolijk was. En ach, dan wil er ook wel wat eten in.

   Dus schoof ik na afloop van de tour (Nee, ik wil geen flessen pisco kopen) toch maar aan zo'n picknicktafel.