Slot

Normaal gesproken ben ik heel goed in 'dingen niet afmaken'.  En meestal interesseren mij de gevolgen van die instelling ook in het geheel niet, gevolgen die ik dan ook zonder morren draag. Echter, met schrijven zit ik, tegenwoordig dan,  anders in elkaar. Ik ben van mening dat als ik een verhaal begin, dat dit dan ook een einde verdient. Of het nou een raar, slap, vreemd, stom, belachelijk einde is, doet er niet toe, ALS er maar een einde is. 

Daarom wil ik dit Peru-verhaal toch nog, ook al is dat twee jaar nadat ik die onvergetelijke reis heb gemaakt,  eens afronden.  Dat ik uitgereisd ben,  dat het meest memorabele beschreven is,  'dat hét af is'.  En vooral, opdat 'er' niets meer knaagt.

Snapt uw wel?

In het verlengde daarvan, bied ik dan meteen mijn excuses aan. Dat u als hier als lezer twee jaar op heeft moeten wachten.

Maar, sorry hoor, er is nogal wat gebeurd het afgelopen jaar!

Toch? 

Nou, daarom!

Hebben we het er verder niet over, en dan volgt binnenkort hier mijn laatste, en  hopelijke lezenswaardige verhaal. 

Groet, 

Joris.