Arequipa

   Lange tijd voordat de bus naar Arequipa zou vertrekken, reed Luie Straatmuzikant me naar het busstation in Arequipa. Was ie me mooi alvast kwijt! De tijd die ik nog had totdat we zouden wegrijden, gebruikte ik om water en koffie te kopen, en in de met airconditioning uitgeruste hal te zitten en wat uit te rusten. Deze hal was trouwens speciaal voor VIP's, zo viel op het bordje boven de glazen klapdeuren te lezen. Of ik daar met mijn Cruz del Sur toerbuskaartje echt bij hoorde, wist ik niet zeker, maar niemand joeg me weg.

   De busreis naar Arequipa duurde tien uur. En dat was alweer de tweede busreis op mijn reis door Peru die zo lang duurde. Ik begon steeds meer te snappen dat Peru wel een verdomd groot land moest zijn! Anders kon je nooit zulke afstanden afleggen zonder in een ander land terecht te komen!  Wat ik ook steeds meer begon te begrijpen, was dat de reisorganisatie waar ik mijn reis had geboekt, wel de mening moest zijn toegedaan, dat nachtelijke busreizen uitermate geschikt zijn om te slapen. Een beetje optimistisch vond ik, 

(en niets ten nadele van 'Cruz del Sur',  de busmaatschappij die mij vervoerde) 

want ook al zat ik de hele nacht in een supercomfortabele leren stoel,  die je zelfs in de ligstand kon zetten, dan NOG werd je de hele nacht door elkaar gerammeld.  En bij mij is het nu eenmaal zo: als mijn bed niet stil staat, dan slaap ik ook niet. 

    Heel schattig:  om een uur of zes kregen we een piepklein broodje met een vaag plakje worst ertussen,  en een pakje vruchtensap.

Niet lang daarna rijden we Arequipa, Peru's tweede stad, binnen. Met al mijn koffers om mij heen, sta ik bij de ingang van het busstation. 

"Taxi?  You want taxi?"

Een hele troep taxichauffeurs, probeert me in hun auto's te krijgen. Ik roep steeds

'No gracias',  

want er zou iemand klaar staan om me naar mijn hostel te rijden. Iemand met een bordje met mijn naam erop.

Maar er staat niemand.

" Daar heb je het gezeik al".

Blijkbaar heb ik erg weinig vertrouwen in wat er van tevoren is geregeld. Ik diep mijn map met mijn reispapieren op en zoek het papier met daarop de vouchers die in Arequipa geldig zijn. Daarop ook de  namen en telefoonnummers van een aantal contactpersonen van het reisbureau dat, zolang ik in Arequipa ben,  alles voor me regelt. Ik kies de enige vrouwelijke naam die ertussen staat,  want alleen deze persoon kon je 24 uur per dag bereiken, zo staat er uitdrukkelijk bij.   

Met slaperige stem neemt ze op. 

Ik leg uit dat ik net uit de bus in Arequipa ben aangekomen en dat ik had begrepen dat er iemand had moeten staan om mij naar het hotel te brengen maar dat er nu niemand staat.  Ik heb het idee dat de vrouw aan de andere kant wel wat van de Engelse taal begrijpt, maar toch ook niet alles. Nadat ze heeft beloofd rond te bellen,  hangt ze op.  

Potdorie!

Compleet gebroken na die busreis en dan moet ik nog wachten ookl

Mijn baggage rol ik dan maar weer het busstation binnen en als troost haal ik bij een koffietentje, een bakkie leut. Snel daarna rol ik alles toch maar  weer naar buiten, want ik wil ook de taxichauffeur niet missen als hij er ineens wel staat. Ik zit nog geen minuut op de stoep, voorzichtig van de hete koffie te nippen, als ik ineens hoor:

"Gorries? Gorries Messer?" 

Hehe, daar zal je die luie lummel hebben hoor! 

Eindelijk kan ik op weg naar mijn bed. 

Wat bleek nou?

De taxichauffeur was helemaal niet te laat! Mijn bus was veel te vroeg!   Wel een half uur!

Hehe, vandaar dat ie er nog niet stond!

Mijn vertrouwen in de reisorganisatie was bij toverslag hersteld!!!