Chauchilla cemetary

   Dit keer stond Luie Straatmuzikant wel netjes bij het hostel te wachten , toen ik om iets voor 15:00 bij mijn hostel arriveerde. Nadat ik bij hem was ingestapt, weer die stilte tijdens het autorijden. Wat maakte het toch een verschil als je een gids had die wel goed Engels sprak. Zoals Raoul: die praatte me de oren van het hoofd!

Hoe langer de autrit duurde, hoe ruiger de wegen werden. Luie straatmuzikant reed op een bepaald moment stapvoets. Maar goed ook, want door het getril zou zijn auto vast uit elkaar gevallen zijn!

Luie Straatmuzikant nam zijn rol als gids toch nog een keertje wel serieus door mij,  midden in de  woestijn, op een dodenflat te wijzen.  Heel vreemd om te zien, want we waren zeker al een half uur op weg, en bijna even zolang buiten de bewoonde wereld.

"They bury them here because more cheap. Here, is free. In town, is a 1000 dollars ." 

Ok , dat scheelt inderdaad wel.

Na nog een kwartier rijden kwamen we dan eindelijk aan bij Chaucilla Cemetary. Het begraafconcept destijds kwam eigenlijk hier op neer: op het terrein waren verschillende kelders uitgegegraven,  waar de doden, zittend in foetushouding, in begraven werden. Dit was omdat de mensen in die tijd ervan overtuigd waren dat de doden  weer 'geboren'  zouden worden in de onderwereld. Een soort reincarnatie dus, niet op aarde, maar in het dodenrijk.

"LALALA.... GELD!"

   Luie straatmuzikant staat bij me bij een open tombe. Erin een skelet.... dood. Hij steekt een miniem verhaaltje af dat de persoon van wie dit skelet is, op deze wijze kon worden begraven, omdat dat qua klimaat ook makkelijk kon. Geen regen, want in de woestijn en dus veel snellere uitdroging. Slechts een bladerdak als beschutting.  Wat aardewerken potten, sieraden, gereedschap en wat eten, en hop, op naar het volgende leven!

  Wanneer Luie Straatmuzikant klaar is met zijn praatje, biedt hij me aan om een paar foto's te maken. Ik twijfel. Eerlijk gezegd maar even. Iets met respect voor de doden, en zo. Daarnaast zijn er ook maar weinig mensen op de begraafplaats om me voor te schamen. En die doden, ach, die zouden er vast ook niks van zeggen. Als Luie Straatmuzikant afdrukt,  onthou ik me wel van opgestoken duimen en spring ik niet met uitgespreide armen in de lucht. Want zelfs ik heb grenzen.

" So, now you can look at other tombes for yourself. Make pictures as much as you want. Eh,  maybe you have money now?   Than i can pay Ministeria de Cultura" 

En ik geef Luie Straatmuzikant ook zijn geld, ook al vind ik het wel snel verdiend. Misschien moet ik zijn salaris maar 'zwijggeld' noemen, want alleen dan heeft Luie Straatmuzikant WEL heel hard voor zijn geld gewerkt.