Huacachina en de sandbuggy's

14 februari 2020 - Arequipa, Peru

   Nadat Raoul me had afgezet bij de oase huacachina, was het tijd voor het volgende onderdeel van mijn dag in Ica:  woestijncrossen.  Raoul ging niet mee en gebruikte de pauze om mijn bagage veilig thuis te stallen.  Daarna zou hij naar zijn grootmoeder te gaan die in het ziekenhuis lag. Wat ik begreep is dat ze ergens een bloeding had die maar niet wilde stollen. Ik werd na een tijdje gewacht te hebben, door een andere gids naar een grote berg geloodst. Let wel, dit was een grote berg van alleen maar zand.  Met daarom heen, alleen maar meer bergen van zand. Ineens vond ik die 2,50 euro die je voor een zak ophoogzand  bij de Gamma moet neertellen, belachelijk veel geld. Op de berg, een wagenpark aan gevaarlijk uitziende ' sandbuggy's. Samen (maar ook ieder op zich) produceerden ze een teringherrie. Als een troep Harley Davidsons in een smalle straat vol flats. Op een sandbuggy was een haai geschilderd, op de ander een skelet, op  weer een ander alleen vlammen.  Kortom, u snapt het plaatje wel, denk ik. Ook hier gold: geen vertrek als niet de gehele buggy vol was met toeristen. Omdat ik samen met een gezin van drie personen geen buggy van zes plaatsen vol kreeg,  duurde het een behoorlijke tijd voordat we vertrokken. Dat gaf me tijd om even rond te kijken. Zo ontwaarde ik ineens die automonteur die op het gefluit van een buggycoureur af kwam slenteren.  De man kwam vermoeid over. Op zijn kleren de zwarte vegen het bewijs dat hij inderdaad veel met motoren in de weer was.  De coureurs probeerden de automonteur duidelijk te maken wat er precies aan de hand was.  Het was grappig om te horen. Eerst hoorde je een hele stoet Spaanse woorden om uiteindelijk te eindigen met het geluid: "PRRRRR, PPRRRR". Toch begreep de monteur het euvel blijkbaar, want hij begon kort erop driftig te sleutelen. Terwijl hij bezig was, floot een andere sandbuggy-coureur om de monteur' s aandacht. En kort daarop weer een ander.  Terwijl er ergens een andere sandbuggy door een paar potige mannen naar beneden werd geduwd in de hoop dat deze in zijn twee zou starten, kreeg ik het gevoel dat zo'n excursie in de woestijn, met dit wagenpark, misschien niet helemaal zo'n goed idee was.

5 Reacties

  1. Jacoline:
    15 februari 2020
    Mss niet Zo’ n. Heel goed idee, maar wel spannend!
  2. Joris Messer:
    15 februari 2020
    Hihi, je kent me: eerst doen en dan pas denken!
  3. Marianne Disseldop:
    15 februari 2020
    Nu hoop dat je inmiddels veilig beneden bent gekomen. Hoop dat je wel zo verstandig was, alle gaten in je gezicht te dichten met n doek, anders komt get zand na n week nog je neus uit.
  4. Joris Messer:
    15 februari 2020
    Hoi Marianne, ik wist niet dat je ook op reacties kon beantwoorden, anders had ik dat natuurlijk al lang gedaan.
    Over wat je schreef: klopt! En er waren dus ook heel veel bandana verkopers, precies tegen het zand.
  5. Marianne Disseldop:
    16 februari 2020
    👌 prima dus.