De rit naar mijn vaders huis

    Op een driebaansweg is het  midden de favoriete plek. Daar is de kans het grootst om in de verkeersdrukte nog ergens een afslag te kunnen nemen. Dat geldt ook voor de automobilist zelf die dus voortdurend door verkeer links en rechts van hem wordt ingehaald. Dan hoop je op zijn minst op een knipperlichtje hier of daar om al die rare manoeuvres mee te benadrukken, maar nee,  knipperlichten worden in het geheel NIET gebruikt. Zonde van het lampje, zegt men hier in Peru. Je mag blij zijn als je uit het raam van de auto die ineens voor jouw eigen auto duikt,  een slap wapperend handje ziet. Zo slap en zo onverwachts dat jij niets anders kan doen dan op de rem te trappen. De persoon achter je,  die niet weet wat er aan de hand is, wordt daar weer boos om en vindt het nodig om je, als straf, op een claxonconnade te trakteren. En omdat deze handjeswapperaars voortdurend om je heen zijn , ook voortdurend dat getoeter om je heen. Om gek van te worden! Als je het hoort dan, want volgens mij zijn diegene die al langer aan dit verkeer deelgenomen inmiddels  doof geworden voor (of door) die claxons want ik zag mijn vader nergens meer van opschrikken.  

    "Hun probleem het jouwe maken, daar zijn ze ook heel goed in" , vertelt me vader me als een auto van links, heel dteigend zijn neus in de voorkant van onze auto probeert te boren. 

" Deze auto probeert ons nu links in te halen om net nog even nog rechts te kunnen afslaan. Maar ik laat hem er mooi niet tussen want dan word ik overspoeld door mensen die naar rechts willen en ik wil niet naar rechts want ik wil rechtdoor! Had hij zich maar eerder naar die afslag moeten ploeteren!" 

   De uur durende reis naar het huis van mijn vader was niets anders dan een aaneenschakeling van bijna-ongelukken, althans zo kwam het op mij over. Auto's  halen je in op letterlijk 5 cm afstand en dat is echt heel dichbij, zeker als dat vanaf de linkerkant gebeurt. 

    In Peru bestaat ook niet iets zoals de APK, of een verplichte verzekering voor de auto

(sinds kort is wel een verzekering voor inzittenden verplicht, 100 soles per jaar: 25 euro) 

dus wat je aan auto's rond ziet rijden, grenst aan het wonderbaarlijke: lang leve ductape! Want alleen daarmee worden  sommige auto's nog bij elkaar gehouden. Veel auto's (vooral taxi' s en taxibusjes) zien eruit alsof ze een miljoen kilometers hebben gelopen. Meestal is dat ook zo!   Toch zie je hier ook een paar splinternieuwe auto's rijden maar dat zijn dan weer Chinese auto's , volgens mijn vader technisch zo slecht dat wij ze nooit in Europa zullen zien rondrijden: ze vallen nog voor de technische keuring,  in glinsterende stukken uit elkaar.

Iemand die ergens heen wil maar zelf geen auto heeft, kan kiezen uit grote bussen, kleine taxibusjes, taxi's,  een metro of een bromfietstaxi.  De grote bussen en de metro zijn het officiele openbaar vervoer, al het andere commericiele initiatieven van de burger. Het kost geen reet om hier ergens te komen (1 sole (25 ct ) is al veel) toch schijnt het wel wat op te leveren want kan je geen stap zetten zonder door die taxibusjes, taxi's  en bromfietstaxi's te worden overreden. Misschien komt het omdat Peruanen zo effiecient zijn: zo worden bij de taxibusjes, waar normaal 12 stoelen in zitten, deze stoelen al op de dag van aankoop eruit geramd. Daarvoor in de plaats plaatsen ze bankjes waar wel 20 mensen op kunnen zitten. Je moet dan niet vragen hoe ze zitten, maar als ik weer eens zo'n stampvol busje zie rijden, zie ik het zelf ook: het kan dus toch!

   Nog een reden waarom er zoveel taxibusjes en tax's zijn, ze besparen zichzelf veel geld: auto's die in Nederland allang afgeschreven zouden worden laten ze meer dan een miljoen kilometers mee rijden . Reparaties worden pas uitgevoerd als dat wat kapot is, te maken heeft met vooruitkomen. Al het andere, deuren, kofferbakdeksels, hangen er maar wat bij en klepperen als ze over weer zo' n levensgevaarlijke drempel komen, ooit geel om op te vallen,  inmiddels zwart van 12 mijoen Limanezen die naar hun werk moeten.       

    Ook hebben de auto's en busjes   vaak een miljoen soles aan boetes uitstaan. Misschien komt dat wel door al dat toeteren (want dat is gewoon verboden) maar de peruaanse overheid  heeft  te weinig mankracht en of zin, om zo'n auto of busje dan ook van de weg te halen.  Je hebt dus wel wetten en dus ook boetes maar geen opvolging. En dat is volgens mijn vader ook precies de reden dat er in Lima mensen in volstrekt onbewoonbaar verklaarde flats kunnen blijven wonen. Bij een bepaalde flat in Lima staat een bord met daarop  'Deze flat is onbewoonbaar verklaard'. Het enige wat in 10 jaar is gebeurd is dat het bord zelf een keer is  vervangen omdat je niet meer kon lezen  wat erop stond. In die 10 jaar hebben er altijd mensen gewoond.

    Bij elk stoplicht een invasie van verkopers: gekoeld frisdrank, water ijs, pinda's, brood en/of  telefoonstekkers etc worden je van alle kanten in je raam geduwd. De water en de ijsverkopers hebben nog een herkenbaar (geel of rood)  shirtje aan, de rest lopem in normale kleren. Sommigen zeulen een baby mee. Hun eigen of een gehuurde,  want baby's schijnen te huur bij bepaalde babyhuurbedrijven volgens mijn vader. Voor de extra zieligheidsfactor.