Aankomsthal en de rit naar vaders huis

Mijn vader en een klein jochie stonden me op te  wachten in de aankomsthal. Ik kende het jochie niet maar ik zag er ook niet meteen een lijmsnuiver in. Het bleek het uiterst welopgevoede zoontje van de nicht van mijn stiefmoeder.  Hij was met mijn vader meegekomen naar de luchthaven omdat hij erg gek op vliegtuigen is. Hij wil later dan ook piloot worden.

   Nadat ik mijn vader had omhelsd en de jongen een hand gegeven, liepen we naar buiten om naar de parkeerbetaalautomaat te gaan. Het was niet heet maar zeker ook niet koud: met het windje was de 22 graden die het buiten warm was,  eigenlijk heel aangenaam. Ook al had ik een lange broek, een niet al te dikke trui en een zomerjas aan. Dat laatste 

(dat ik dus geen winterjas aan moest hebben als ik in Peru aankwam)

was een goeie tip van de mensen die mij naar Schiphol hadden  weggebracht. 

    Eenmaal met de baggage in de auto, bereidde mijn vader me alvast voor:

"Schrik niet, maar het verkeer is wel een beetje anders dan in Nederland ."

Hij zei geen woord teveel. Het verkeer bleek een slagveld waar slechts 2 regels golden: 1) Er zijn geen regels; 2) het recht van de sterktste geldt.