Busstation Lima

    Na een aantal dagen Lima was het dan tijd om zelf op reis te gaan. Mijn  vader had met behulp van een oud-collega van mijn stiefmoeder die in de reisbusiness is gegaan, een zeer complete reis in elkaar getimmerd: ik zou in 20 dagen alle hoogtepunten van Peru te zien krijgen. Eerste stop: isla ballestos in Paracas. Daar waar je zee-honden, -leeuwen, pinguins en een groot scala aan schijtende vogels kon zien. Ja, inderdaad, de dieren die je normaal bij de zuidpool zou verwachten, kom je ook tegen rond de evenaar. Dit komt omdat het koude water vanuit de Zuidpool langs Peru stroomt. En die dieren, vraag niet hoe,  komen gewoon mee. 
   Nog even over die schijtende vogels: de vogels die ik te zien zou krijgen, deden dat vroeger ook al. Op rotsen en wel in zulke grote hoeveelheden,  dat de Peruanen eens in de maand de schep ter hand namen en hun uitwerpselen, guano genoemd, van de rotsen krabten. Deze poep bleek namelijk erg vruchtbaar te zijn en de Europeanen gebruikten het als mest voor hun gewassen. De Peruanen werden er erg rijk door maar dat feest stopte toen de kunstmest werd uitgevonden waardoor de guano overbodig werd.

   De reis van Lima naar Paracas begon niet erg goed. Niet alleen vertrok de bus om het belachelijke vroege uur van 04:00 , om 3:00 moest je inchecken, zodat je om 2:30 van huis moest wegrijden. Om voor die tijd dan nog te gaan slapen, was zinloos en dus heb ik dat daarom ook maar niet gedaan. 
Daarnaast bleek bij het inchecken van mijn bagage (bij de bus) dat mijn bagage 2,85 kilo te zwaar. Of ik even 4.10 soles(1,25) wilde bijbetalen. Op zich geen groot bedrag maar ik was van mening dat ik een reis had geboekt, waar je voor het betaalde bedrag, precies wist wat je daarvoor kreeg. Dat er dus verder geen (financiele) verrassingen zouden komen. Die extra kosten voor een te zware koffer waren wel degelijk een verrassing want mij was van tevoren nooit verteld dat er een regel bestond dat men extra kosten zou rekenen voor een koffer die te zwaar was. Zoals KLM dat wel doet voordat je gaat vliegen. Als ik wel had geweten dat er extra kosten zouden worden gerekend voor een overschrijding van een bepaald gewicht, had ik mijn koffer niet zo zwaar gemaakt. Dan had ik gewoon wat extra spullen bij mijn vader gelaten. 
Dus gingen we klagen bij de busmaatschappij. Je had mijn vader moeten horen!  

"Waarom wordt dat niet van tevoren gezegd!';  
Dit soort regels zouden ook op het ticket zelf moeten staan!;
Hoe bedoel je algemene voorwaarden?; 
Nee, natuurlijk heb ik die niet gelezen!;
Dat moet bij het aangaan van het contract al van tevoren duidelijk zijn!;
Desnoods mogen die voorwaarden op de achterkant van het formulier staan, maar nee, verwijzen naar een internetsite is niet voldoende!;  
Dit riekt naar oplichting!;
Dit vermoordt de concurrentie!;
Als ik dit geweten had, was ik wel naar een ander gegaan!;
Op de bon en zelfs niet in de voorwaarden staat wat je moet betalen per hoeveelheid aan overgewicht;
Nee, dit gaat niet om het geld, dit gaat om het principe! "

   De busmaatschappijmedewerker was erg mooi om naar te kijken (Ik had er alle tijd voor.) maar haar gezicht begon na al dat  verbale geweld van mijn vader, toch enige zenuwtrekken te vertonen die haar er niet mooier op maakten. Ze was dit duidelijk niet gewend. 

" Vraag om de manager" ,
 zei ik toen we ondanks ons protest, bij haar toch geen milimeter verder kwamen (ook om olie op het vuur te gooien trouwens).
Ik had dat wel eens op de TV gezien. Dat je om de manager moet vragen als je bij een gewone werknemer niet verder komt . Toen de manager arriveerde, kreeg ook zij de volle laag van mijn vader. Getik van nagels op het busticket, de rechterwijsvinger priemend naar de hemel, de handen open en uitgespreid, zwaaiend van boven naar beneden, alles op het ritme en de intonatie van zijn overslaande stem. De manager, ook maar een gewoon meisje bleef wat rustiger, knikte af en toe, wees wat naar de algemene voorwaarden die op een gigantische staande kaart, op de balie bleken te staan (punt 32 had inderdaad een paragraaf over het gewicht), maar ook zij gaf ook geen vingerbreedte toe.

"Dan wens ik een klacht in te dienen!" brieste mijn vader. Een klachtenformulier werd opgehaald en mijn vader beschreef dit met stevig drukkende pen.  Toen hij klaar was, schoof hij het nu weer naar het mooie meisje en liep samen met mij naar de wachtrij voor de bus. 

" Zo, grijnste hij, heb ik toch nog een beetje lol kunnen hebben voor die ene euro (4 soles delen door 4 = 1 euro) en we hebben meteen ook wat wachttijd gedood"

Lol noemt die dat. Als ie niet oppast, blijft ie er een keer in! Maar ik wist eindelijk ook waar mijn eigen temperament vandaan kwam.