Afscheid Raoul en reis naar Nazca

    Na wat omzwervingen, kwamen we aan bij Raoul's  huis. Het was een flink huis, gekocht door zijn ouders en doormidden gedeeld,  zodat hij en zijn broer er allebei in konden wonen.  Er zat zelfs nog een bovenverdieping op met zes kamers die allemaal verhuurd werden.

" Twee honderd soles per kamer " zei hij toen ik zo brutaal geweest was te vragen wat zo'n kamer nu precies opbracht. Ik rekende het snel uit: driehonderd Soles maal zes is achtienhonderd Soles per maand. Delen door vier is ongeveer vierhondervijftig euro per maand. Volgens wikipedia is het gemiddeld inkomen van iemand uit Peru 4356 Amerikaanse dollar per jaar. Dat is omgerekend 14738 Soles per jaar. Delen door twaalf is 1228 Soles per maand. 

   Over Raoul's ouders hoefde ik me  dus geen zorgen te maken. Daarbij werkt Raoul's  vader werkte nog steeds fulltime in de toeristenindustre

(wat de moeder precies deed, ben ik nooit te weten gekomen) 

en kreeg hij waarschijnlijk net als Raoul, elke dag een prakkie eten mee naar huis, als ook hij weer wat stomme toeristen had verleid om bij het restaurant te eten.

"Look, and this is my wife and those are my children!"  

In een soort parkje zag ik twee vrouwen op een bankje zitten met in het gras ervoor, twee spelende kinderen: een jongetje en een meisje.

"The women in the red dress is my wife" , verduidelijkte  Raoul. 

Hij toeterde.  Iedereen keek om en kreeg Raoul's  langzaam rijdende auto in de gaten.

" Mi Papito, mi papito!"

Raouls dochtertje kwam hard op de inmiddels stilstaande auto afgerend. Het was een schattig indianenmeisje van een jaar of vijf. Pikzwart halflang bobkapsel, fonkelwitte scherpe tandjes .  Eenmaal bij de auto,  kwam ze met haar hoofdje maar net boven de deur van de auto uit. Raoul sprak door het openstaande raam Spaans tegen haar. Ineens hoorde ik het duidelijk het woord "Francés . Toen hij ook nog met zijn hoofd naar mij wenkte en met zijn hand een zwaaibeweging in de lucht maakte,   begreep ik dat hij van zijn dochter verlangde dat zij mij gedag moest zeggen in het Frans. 

"Bonjour! ! ' Kwam er zonder enige aarzeling uit.

Daarna viel uit Raoul's  mond duidelijk het woord ' Inglés' op te maken.

Het meisje was of een beetje verlegen, of ze had even tijd nodig om na te denken, want haar kraaloogjes verdwenen even onder de rand van de deur. Na een paar seconden, was ze er weer, in al haar vrolijkheid. 

"Hello!!!!" 

Ach, wat smolt ik toch van dit soort taferelen.

En wat besef je dan toch ineens wat je allemaal mist.

Raoul was in ieder geval goed bezig om zijn dochter alvast de basisbeginselen van het toergids- zijn bij te brengen.

   Nadat we de bagage in de achterbak hadden gelegd, reden we naar het busstation. Daar zou ik de bus naar Nazca pakken, een rit van twee en een halve uur.