De begraafplaats

18 februari 2020 - Cusco, Peru

    Toch heb ik mijn adrenalinerush nog wel gekregen. Verkast naar een grotere berg, begon de buggycoureur ook nog eens de borden met een stompje kaars in te smeren: toen ging het ineens een stuk harder! Maar waar de anderen van een lager punt van deze berg afgleden, koos ik het hoogste punt van de berg uit. Het hardst van allemaal, gleed ik naar beneden.   Enkel door met mijn voeten in het zand bij te sturen, kon ik voorkomen dat ik die twee jonge vrouwen uit een andere buggy,  en die ook al beneden stonden, omver kegelde.

   Jammer genoeg was de batterij van mijn telefoon leeg. Anders had ik mooie foto's genomen van de oase. Terug op de buggy-verzamelplaats had je daar namelijk een fantastisch uitzicht op.

"Had die foto's dan eerder gemaakt", hoor ik u zeggen, maar dat ging eerder niet: er stonden toen steeds mensen voor.

Raoul stond me op te wachten op de plaats waar we het laatst uit elkaar waren gegaan. Gelukkig maar,  want echte afspraken over de plek waar hij mij zou oppikken, waren niet gemaakt. Eenmaal bij de auto, vroeg hij mij hoe het allemaal geweest was, en ik vroeg hem op mijn beurt hoe het met zijn oma was. Alsof hij me wilde bewijzen dat hij daar echt geweest was, liet hij mij een foto in zijn telefoon zien: Raoul stond inderdaad naast een oudere vrouw, die zelf in een stoel naast een ziekenhuisbed zat.  
   We hadden nog wat tijd over voordat Raoul mij naar de bushalte zou brengen. Daarom zei ik 'Ja'  op de vraag of ik, voordat we bij hem thuis mijn koffers zouden ophalen, nog even de begraafplaats wilde zien. Dat was een plek die hij al eerder,  rijdend vanuit de auto, had aangewezen.  Blijkbaar zag hij in mij net zo'n afwijkend persoon als alle anderen die hij rondleidde,  want IEDEREEN die hij het vroeg, antwoordde dat ze de begraafplaats wilde zien.  Bij aankomst bij de begraafplaats werden we overstelpt door vrouwen die de prachtigste bloemen in hun handen hadden, natuurlijk ter verkoop. Rauol manoeuvreerde zijn auto voorzichtig langs hen heen, zette zijn auto neer en sloot hem af. Daarna opende hij hem weer, want ik moest wel mijn rugtas meenemen: als men zag dat er nog een tas in de auto lag, werd zijn auto opengebroken. 
   Een begraafplaats in Peru bleek heel anders dan in Nederland. In Nederland wordt men over het algemeen begraven of gecremeerd. Hier word je niet begraven (want dat is te duur schijnt het)  maar met kist en al in een soort betonnen bak geschoven. En daarbovenop komt dan nog een kist met inhoud, en daarboven nog een , tot wel zes lagen hoog. Hierdoor krijg je eigenlijk een soort flat , weliswaar met niet al te actieve bewoners, maar wel met een heel meegaande vereniging van eigenaars.
De rijke mensen liggen, gek genoeg beneden. Mijn veronderstelling dat rijke mensen vast ook na hun dood een beetje uit de hoogte zouden doen en dientengevolge ook wel de bovenste penthouses van de dodenflats zouden  bewonen, ging niet op. Zij bewoonde de lager geleden boxen en wel om een hele praktische reden: de afdekplaat (met naam, datum van geboorte en overlijden van de overledene)  kan daar veel gemakkelijker schoongemaakt worden.  
Op de begraafplaats kwam ik weer een manier om te verdienen tegen die ik nog niet kende. Ik zag een gekreukeld oud dametje naast een twintigtal flesjes met een mengsel van zand en water ziten. Op mijn vraag wat daar precies de bedoeling van was, antwoordde Raoul dat je daar je je meegebrachte bloemen in kon zetten. Briljant gevonden! Kunnen de doden nog weer wat langer van de bloemen genieten.
    Bij de uitgang ontwaarde ik een w.c.. En dat was maar goed ook, want ik moest al een tijdje nodig. ' Het kost waarschijnlijk 1 soles" zei Raoul. De toiletjuffrouw lag te slapen,  voorovergebogen op het tafelblad.  "Dat zie je nou nooit in Nederland",  dacht ik nog en op mijn "Disculpa"  schoot het vrouwtje in actie, krabbelde wat op een bonnenboekje, scheurde er een bon vanaf en overhandigde deze aan mij om daarna gewoon weer verder te slapen.
Dat bonnetje, God mag weten waar dat nou voor dient. Misschien kan ik het nog bewaren om compensatie mee aan te vragen, want ik heb nog nooit in mijn leven zo'n smerige w.c. gezien. Ik vrees dat slapen een grotere passie is van deze toiletjuffrouw dan schoonmaken.

20200209_16200020200209_15264220200209_152426

Foto’s

4 Reacties

  1. Jacoline:
    18 februari 2020
    Die begraafplaats met die graven boven elkaar, heb ik ooit vroeger als eens in Italië gezien, had volgens mij ook te maken met het feit dat er dan meerdere overledenen een plek konden krijgen in landen waar vlak land vaak een tekort is.
  2. Joris Messer:
    18 februari 2020
    Ja, dat klinkt ook wel logisch.
    Dank voor dez aanvulling, want zeker weten dat er hier een tekort is aan vlak land.
  3. Harrie meerendonk:
    19 februari 2020
    VRAAG ME AF OF HET DURE GROND IS OF OMDAT HET DAAR ONMOGELIJK IS EEN GAT IN DE GROND TE KRIJGEN. LIJKT ME OOK AARDIG ALS JE WAT MEER VERTELD OVER JE FOTOS WAT ZIJN DIE TERRASVORMIGE STUKKEN GROND?
  4. Marianne Disseldop:
    19 februari 2020
    Dat bonnetje dat je kreeg van de toiket dame was om je bips nee af te vegen...Altijd mooi een begraafplaats bezoeken in een ander werel.ddeel.