Nazca

   In de avond kwam ik aan in Nazca. Net als voorgaande keren, stond er iemand mij op te wachten met een bordje in de lucht waarop mijn naam te lezen viel. Dan was het altijd enkel een kwestie van instappen en uitkijken naar welk hostel je nou weer gereden werd.

  Ik weet niet meer hoe de man heette en dat is misschien wel tekenend voor hoe onze relatie ons zou ontwikkelen.  Hij sprak bijzonder slecht Engels en dus werd de autorit voor het grootste deel in stilzwijgen gehuld. Dat gaf me wel tijd om naar buiten te kijken. Ik zag waar ik inmiddels gewend aan was geraakt in Peru:  afval op straat, daken van ijzeren golfplaten, niet afgebouwde huizen met slecht gemetselde bakstenen muren en straathonden die in het afval, iets te eten zochten. In het voorbijgaan zag ik een flinke struik. Er hingen ongeveer vijftien plastic zakjes in, gerafeld en verweerd.  Ik moest denken aan Nina Simone's cover van het liedje ' Strange fruit".  Al die ellende zag ik als aanknopingspunt om toch een gesprek met de chauffeur aan te knopen.  Of de overheid nu niet eens wat aan al dat afval moest gaan doen. De gids barstte in lachen uit.

" El gobierno es corrupto!" 

Daar was geen woord Spaans bij!

Met handen en voeten probeerde ik vervolgens duidelijk te maken hoe het in Nederland werkte.  Dat als je daar ergens afval dumpte, je een gigantische boete te wachten stond.  Dat, over het algemeen, de meeste mensen hun straat netjes willen houden en dat ze daarom het dumpen van afval daarom ook niet zo snel zouden doen. 

" Zelfs groenafval in de natuur dumpen is  verboden" , vertelde ik verder.  

Groenafval, in de natuur, dat is toch tamelijk onschuldig, zou je zeggen. Maar nee, ook daar is de Nederlandse overheid heel streng op en ik kon het weten ,want met het laatste voorbeeld sprak ik uit eigen ervaring.