Sandsurfing

"Weest niet de eerste" , had mijn gids Raoul me nog aangeraden voordat hij bij zijn Oma in het ziekenhuis op bezoek zou gaan. Dus wachtte ik geduldig af totdat de pater familias van het gezin, waarmee ik in de sandbuggy had gezeten, zijn alpha-status zou waarmaken. Alleen daarom al zou ik niet als eerste naar beneden zijn gegaan: zo'n brutale actie zou de verhoudingen in onze groep maar onnodig op scherp zetten. Toen de man inderdaad beneden was, en ook nog heel van lijf en leden, durfde ook de oudste van zijn twee dochters 

( volgens mij heb ik in een vorig reislog beweerd dat ik de buggy deelde met een gezin van drie mensen: dit is foutief.  Het was een gezin bestaande uit een papa, een mama en twee dochters). 

   Omdat we eerst nog moesten oefenen, waren we naar een wat lagere berg gereden. Daarom ging het afdalen ook niet zo hard. Mama zoefde zonder dralen na haar oudste dochter naar beneden en daarna ging ik,  enkel omdat de jongste dochter van het gezin niet durfde, en ik door de buggycoureur ongeduldig naar een klaarliggend sandboard werd gewenkt. Deze instrueerde me precies hoe ik moest liggen: voeten omhoog, handen vasthoudend aan de twee handvaten en de ellebogen binnenboord.  

En daar ging ik.
 

Het was wel grappig, maar een adrenaline rush kreeg ik er niet van. Het ging eigenlijk ook helemaal niet zo hard. Eenmaal beneden, draaide ik het bord eens om: het was wit aan de onderkant en bleek van goedkoop spaanplaat gemaakt: dit kon ik zien omdat er over de gehele breedte van het bord, een streep te zien was waar de verf was verdwenen. Ook was het spaanplaat precies bij die streep door vocht gaan bollen. Ja, dat hield de snelheid natuurlijk wel tegen.  

   Voordat ik weer naar boven liep voor een tweede afdaling, bedacht ik me dit misschien het uitgelezen moment zou zijn om mijn jarenlange skateboard-ervaring uit de kast te halen.  Naast handvaten zaten er namelijk ook voetvaten op het bord

 (als voetvat geen officieel woord is, is het er nu 1!). 

Het bord was dus duidelijk ook bedoeld om op te staan. Ik besloot nu dus staand en niet liggend op mijn buik af te dalen.
 
"Had je dat wel moeten doen", hoor ik u denken. 

Weest gerust, ik had er goed over nagedacht en het was een weloverwogen besluit.
Ik heb tenslotte de helft van mijn jeugd skateboardend in een halfpipe doorgebracht: vele malen heb ik mij op een skateboard naar beneden geworpen. Ook al is dat bijna 30 jaar geleden, net als fietsen, verleer je dat nooit. En daarnaast, wat zou er nu helemaal kunnen misgaan? Als ik zou vallen, was toch het ergste dat kon gebeuren, dat ik met mijn bakkes een schep zand zou happen?
Ik schoof mijn voeten dus in de voetvaten en net als met snowboarden (dat heb ik trouwens ook al eens keer gedaan) , ging ik met mijn gezicht naar de af te dalen berg staan. Het bord staat dan zo dat hij niet wegglijdt.  Dan is het slechts nog een kwestie van springen, het bord in de lucht een kwartslag draaien (zodat hij wel goed staat) en gaan!  
Nou ja, dat was in ieder geval de bedoeling. Niet ik hapte zand, maar mijn bord des te meer. Wat ik ook deed, staand zandsurfen bleek onmogelijk. Of het lag aan het bord, of het lag aan mij, maar Ik besloot het na een paar keer proberen, op te geven. Ook omdat ik ineens besefte dat als ik 1 van mijn ledematen (of God verhoede het: een paar) zou breken,  ik dan een tijd lang niet in staat zou zijn om inkomsten voor mezelf te genereren. En daarbij,  ik ben ook niet verzekerd voor (tijdelijke) arbeidssongeschiktheid. Nee, er zijn gewoon dingen die ik met mijn 42 jaar niet meer moet doen. Staand zandsurfen is daar 1 van. Het is jammer maar het is niet anders .

De Duitsers hebben daar trouwens een mooie uitdrukking voor: ' Das war einmal' .