Nazca lines

   Volgens mij was het 6:00 dat Luie Straatmuzikant me die volgende morgen beneden op zou wachten. Voor die tijd moest ik nog wel ontbijten en het superkleine oude vrouwtje had dat, toen ik naar beneden kwam, dan ook voor me klaar staan: oud brood

(lijkend op een combinatie van een vermagerd pitabroodje en een mislukte matze ),

jam, knikkers van boter, oneetbare 'kaas',  aanmaakkoffie en op uitdrukkelijk verzoek van mij,  een gebakken ei.

Later zou ik begrijpen dat dit het standaard ontbijt in al mijn hostels zou worden. Als ik geluk had, soms aangevuld met oneetbare worst, vers fruit en al dan niet vers geperste vruchtendranken. 

   "You decide yet?" 

Luie straatmuzikant pakte de map met bezienswaardigheden aan die ik de vorige avond van hem geleend had en die ik hem nu weer teruggaf.

De lul. 

Had hij me mooi bij de kloten. Want wat had ik in dan in godsnaam met mijn bagage moeten doen als ik geen tour bij hem af zou nemen? Latere ervaringen, verder in mijn reis, leerden mij dat ik mijn bagage best nog even in het hostel mocht bewaren, maar dat was dan alleen omdat ik dan een of twee dagen later, in datzelfde hostel terug zou terugkeren of uit coulance, omdat ik er al een paar dagen had overnacht en ze er daar toch een speciale ' storage -ruimte'  voor hadden.  Luie Straatmuzikant echter had me daarentegen, dat weet ik zeker, exact op de check out tijd, met bagage en al uit het hostel gegooid, dat voelde ik gewoon. 

" Yes, i want to see the mummies on Chauchilla Cemetary, please.  How much was it again?"

-"120 Soles "

You motherfucker.... 

"Ok, that's fine! " So when exactly are we going?

-" Oh, you have time, Three o'clock we go!"  

Mmm, dus dat tripje naar de mummies zou mijn dag dus ook niet echt vullen, want ik had begrepen dat ik al om een uur of tien terug zou zijn van het vliegen over de Nazca lines: dan had ik nog steeds een gat van vijf uur om te op te vullen. 

" And where can i leave my luggage in the meantime?"

-Oh, no problem, you can leave luggage behind desk"

Nee, natuurlijk was het nu geen probleem meer! En lekker veilig ook, zo los achter dat rommelige bureau waar iedereen bij kan! Maar goed; het belangrijkste, geld en paspoort, zou ik toch met mee naar de luchthaven nemen.

Nazca lines

   Op Nazca airport, een piepklein vliegveldje waar alleen maar vluchten over de Nazca lines plaatsvonden,  moest ik mijn paspoort laten zien. Ik vond dat wel een beetje raar, want ik vloog toch niet naar een ander land? Het zal vast te maken hebben gehad met dat de vlucht geboekt was onder vermelding van het paspoortnummer. Dat het gewoon een extra check was. 

" You wait! " 

Ik had net mijn paspoort teruggekregen en de vrouw wees op, naar wat ik tenminste begreep, een bankje dat achter haar balie stond.  Ik vond het maar gek. Moest ik nu werkelijk op dat piepkleine bankje plaatsnemen dat bijna op dezelfde plaats stond als vanwaar zij haar gewichtige werkzaamheden zoals paspoorten checken, uitvoerde?  Dat terwijl er VOOR haar balie, twintig veel grotere banken stonden waarop veel meer mensen konden zitten?

  Maar goed, ik zou natuurlijk wel weer als VIP gezien worden of zoiets, die afgescheiden moest worden van het gewone volk (Corana virus?) , dus ik deed braaf wat ze zei.

Ik voelde me wat ongemakkelijk, maar ik zat. Precies op dat bankje waarnaar zij ze me had verwezen. 

" Sir!" 

Het was de dame achter de balie weer

Op haar gezicht een brede lach.

" No, Sir, i mean YOUR WEIGHT!"

En toen pas zag ik de weegschaal die naast het bankje stond.

Aha, natuurlijk! Ze moesten mijn gewicht weten, in verband met de maximale belasting van het vliegtuig!

Het was een grappig en misschien wel veel vaker voorkomend misverstand. Nadat mijn gewicht goddank onder de 100 kg bleef, ging ik wederom zitten, nu op die grote banken voor de balie.   

    Na nog twee paspoortcontroles en een controle met de metaaldetectorstok, mocht ik door naar buiten lopen.  Daar stond al het  groepje van drie mensen waar ik het vliegtuig, een Cessna 172,  mee zou delen. Het groepje bestond uit een Tjechisch koppeltje, een lange, slungelige en magere jongen en een even lang en bijzonder vormeloos meisje, en nog een stevig gebouwde Griek met fel geblondeerd haar.  

   Kort erop voegde de ook de co-piloot, een jongen van een jaar of 23,  zich bij ons groepje. In het Engels pratend en uitleggend, liep hij ons voor naar het vliegtuigje. Tijdens dit loopje werd ik trouwens nog  door hem gecorrigeerd omdat ik buiten de gele lijnen liep: het zou weer eens niet waar zijn.

Nadat uiteindelijk ook de piloot

(weer een blaag van een jaar of 25)

zich bij ons had gevoegd, maar nog voordat we uiteindelijk vertrokken,  maakte de co-piloot van iedereen een foto bij het vliegtuig.  Een leuk gebaar hoor, maar het deed me toch ook een beetje denken aan dat wat busmaatschappij 'Cruz del Sur' 

(de maatschappij waarmee ik de langste busreizen in Peru maak)

altijd doet,  net als we weer voor een reis van twaalf uur in de bus zitten.   Dan loopt er zo' n mannetje van de busmaatschappij met een camera door de bus. Bij elke plaats stopt hij, noemt hardop het corresponderende plaatsnummer en richt hij een lopende camera op de mens die daar dan zit. Ik kan niet anders denken dan dat dit camerawerk identificatiedoeleinden dient, maar ik heb dit nog niet kunnen verifieren. 

     Vertrouwen.

Dat moet wel het woord zijn waarmee ik onze vliegreis boven de Nazca lines mee moet samenvatten! 

Want ik kon niet anders dan op de vliegkwaliteiten van de piepjonge piloot en de even jonge co-piloot vertrouwen. Daarnaast moest ik er ook op vertrouwen dat dat kleine vliegtuigje in technisch goede staat was. Ik bedoel; kom op, ik ben wel in Peru! Tenslotte moest ik er ook nog op vertrouwen dat die behoorlijk sterke en geblondeerde Griek naast mij, geen snode plannen had. Stel je voor hij dat hij die toch zou hebben gehad, had ik hem dan ooit kunnen tegenhouden?  

De piloot en de co-piloot hadden op hun beurt blijkbaar het grootste vertrouwen dat de geblondeerde Griek 

(die mijns inziens wel verdacht stil was) 

en ik geen complot hadden gesmeed om hen, de bestuurders van het vliegtuigje,  waar wij direct en slechts op armlengte achter zaten,  op duizend meter hoogte, met een nekklem buiten werking te stellen en aldus het vliegtuigje op de rotsen te laten neerstorten;  

het Tjechische stel moet wel het grootste vertrouwen van iedereen moeten hebben gehad. En wel in alles en iedereen!  Want als er iemand tijdens de vliegreis  iets geks zou hebben uitgehaald, al was het de piloot of de  co-piloot,  de geblondeerde Griek of ik, dan hadden zij wel de meeste minste mogelijkheden gehad om ergens iets aan te kunnen doen: zij zaten zij tenslotte achter ons allemaal en zouden daar trouwens fysiek ook het minst toe in staat zijn geweest.

Maar de vliegreis was, behoudens mijn gemankeerde gedachten, prachtig.  De afbeeldingen van Nazca ook. Waarom ze trouwens steeds spreken over ' de lijnen van Nazca'  weet ik achteraf  niet, of ze moeten sec de lijnen bedoelen waarmee ze al die afbeeldingen in de woestijngrond hebben gekrabbeld.  Maar goed, dat doet er verder ook niet veel toe, want wat wel zo was, was dat je vanaf grote hoogte,  duidelijk een aap, een walvis, vele driekhoeken, een hummingbird,  een spin, een kwak zeewier, een eenzame astronaut en wat andere afbeeldingen kan ontwaren. Duidelijk gemaakt voor  een 'eye in the sky'  ,  een opperwezen in de lucht. Voor een overzicht van de afbeeldingen, bezoek de volgende site.

http://www.google.com/amp/s/www.machutravelperu.com/blog/nazca-lines-theories/amp

  Omdat iedereen natuurlijk de mooiste foto's wilde maken,  hingen we er iedere keer vanaf ieders beste kant boven. Dus eerst hingen we er vanaf de rechterkant boven en dan, na een halve cirkel te hebben gemaakt, vanaf de linkerkant. Dus die vliegreis duurde wel even, maar dat was alleen maar leuk.