3 februari 2020

5 februari 2020 - La Molina, Peru

   Ik ben op weg naar Peru en ik zit in het vliegtuig. Het is een vliegtuig van het type 777 en hij is van de KLM.

20200203_104111

Over mijn bluetooth headset galmt het nummer Paris, Texas van Ry Cooder, van een album dat ik ooit via Spotify, waarschijnlijk per ongeluk, op mijn telefoon heb gedownload. Nu het cabinepersoneel mij heeft verplicht mijn telefoon op vliegtuigstand te zetten, heb ik geen streaming Spotify meer en dus komt die download aan muziek,  goed uit. 
   De muziek staat extra hard want al dat Spaanse gebrabbel om me heen, moet ik, als ik eenmaal echt in Peru ben, nog genoeg aanhoren. Voor mij, op een minitafeltje dat uit de stoel van mijn buurman voor me is geklapt, heb ik mijn bluetooth toetsenbordje uitgestald. Mijn telefoon staat op zijn kant, in een speciaal daarvoor gefabriceerd houdertje en fungeert als mijn beeldscherm. Tezamen vormen ze mijn computer. In deze setting schrijf ik alles op,  dat wil zeggen ,als de persoon die voor mij zit niet weer een aanval van moeheid krijgt en zijn stoel hardhandig naar beneden zet,  want dan valt alles weer in mijn schoot.
   Zo schrijf ik ook over dat nu al legendarische ellebooggevecht met mijn Peruaanse buurman, een oude Indiaan. Deze denkt het nodig te vinden mijn net genezen tenniselleboog weer aan gruzelementen te stoten. Dit omdat KLM, in al haar bespaardrift (waardoor je je sowieso al moet bewegen alsof je je vrijwillig een dwangbuis laat aanmeten) die armleuning zo dun heeft gemaakt dat hij óf door mij óf door mijn buurman te gebruiken is. En laat IK die leuning nou het meeste nodig hebben. Ik moet toch ergens mijn armen laten steunen als ik al deze perikelen moetem schrijven! Heeft die man nou echt zo weinig verstand dat ie dat nou niet begrijpt?  Die stomme indiaan!  Ik had al ruzie met hem vanaf het eerste moment dat ik hem zag.  Ik zag namelijk, net na het instappen, al van verre dat hij in MIJN rij, op MIJN plaats ZIJN hoofd tegen MIJN raam had gevleid. Om lekker te slapen zeker. Nou , ammenooitniet!
Ik heb hem vriendelijk doch dringend, en demonstratief wijzend op mijn boardingpass en plaatsnummer, gevraagd 'of ie HEEL SNEL van mijn plaats wilde gaan'. Schouderophalend en murmelend van ergens tussen zijn niet erg gelukte baard deed hij dat braaf.. Hij ging twee stoelen verder in dezelfde rij zitten...om daar vijf minuten later ook dáár weer uitgejaagd te worden. Het zit die Indianen ook nooit mee.

    Een overschot aan geld in juni van het vorige jaar en een toenemende nieuwsgierigheid naar het land waar mijn vader sinds een flink aantal jaar woont, hebben mij toch overgehaald dat ticket naar Peru te kopen. Ik kocht hem tijdens de KLM werelddagen: een jaarlijks terugkerende periode waarin er veel vluchten goedkoop worden aangeboden. Althans, dat denk je. Vijfhonderdtwintig euro voor een retourtje naar Lima, Peru, dat lijkt nog wel te doen. Maar daar begin je mee. Als je verder komt in het online aanschafproces en je wil meer dan de kleren aan je lijf meenemen, dan zit je, opgeteld met alle bijkomende belastingen in Nederland en Peru,  al snel op zevenhonderd tachtig euro. Extra zekerheid in de vorm van een annulering- en reisverzekering? Tuurlijk! Maar dan beb je achthonderdveertig euro kwijt. Nou ja, mij hoor je verder niet klagen want dat is altijd nog de helft goedkoper dan wat je normaal voor deze reis neertelt.

   De reis naar Schiphol ging soepel.  Een klant waar ik de tuin onderhoud, was zo aardig mij met de auto te brengen. Dat was wel nodig ook, want die extra koffer die mijn vader mij heeft laten meenemen, volgepropt met spullen waar je in Peru niet aan schijnt te kunnen komen, maakt mij meer een internationaal verhuizer dan een verloren zoon. Zo sleep ik respectievelijk mee :150 kaarsen, in de kleuren kerstgroen, kerstrood en kerstzwart; 10 pakken allesbinder, 5 van het merk Koopmans en 5 van het merk Honig; een doos met vier pakken Pelikaan thee en een dik boek dat cadeautjes voor mijn vaders verjaardag waren en eigenlijk al voor mijn vaders verjaardag in juni in Peru had moeten arriveren maar die om een vage reden nooit verstuurd zijn; 5 diepgevroren Hemaworsten, koelgehouden in een koeltas met twee dieprieselementen;  40 Miele stofzuigerzakken; 2 tubes superkit; 1 pot houtlijn en 3  zakjes Marokkaanse kipkruiden. Die boeren-, komijn- of ouwe kaas en de 'diepgevroren haringkies'  die meneer ook nog op zijn verlanglijst had staan, kan hij gevoeglijk in zijn haar smeren, want ik heb al een deel van mijn eigen koffer moeten opofferen om al die rotzooi voor hem mee te zeulen. Des te zuurder dat bij het wegen op de KLM bagageband bleek dat de koffer van mijn vader slechts twintig kilo woog en ik dus nog drie kilo meer had kunnen inpakken. Als ik weer terug ben van mijn reis, toch maar eens nieuwe batterijen in mijn personenweegschaal doen.

   Na de handbagagecontrole en het mezelf licht (maar zeker) laten frituren (bestralen) door het röntgenaparaat 

(Waar is de keuze of je wel of niet bestraald wil worden, eigenlijk gebleven?) 

en de korte ondervraging door de douanier
( " Waar ga je heen? Naar wie? Voor hoe lang"?) 

waar je op elk van deze vragen maar beter binnen een seconde een antwoord hebt, want anders is het mis, ging ik op zoek naar mijn gate.

   Daar aangekomen bleken de zitbanken grotendeels bezet. Alle aan de grond verankerde stoelen rond een tafel, met een mooi wit marmerachtig blad, waren, behalve eentje, onbezet. Ik zag later pas dat je onder de tafel, ergens de stekker van je telefoonoplader in kon steken om je telefoon op te laden. Handig. Ik besloot aan deze tafel te gaan zitten. Pas toen ik weer opstand om nog even naar de WC te gaan, begreep ik waarom de andere stoelen niet bezet waren: op de enige stoel waarop gezeten werd,  zat een Aziatische jongeman. Met een mondkapje om. Die truuk moest ik onthouden.

20200203_112433

 
 Toen ik terugkwam van de WC was het boarden inmiddels begonnen: er had zich een gigantische lange rij gevormd, wel zó groot als een... ,ja eigenlijk zo lang als een vliegtuig van het type 777. In het midden van de rij stond een mooie jonge vrouw van ik schat begin dertig, moederziel alleen, haar romp een beetje heen en weer te draaien. Ik herinnerde me die beweging uit een ver verleden van toen ik ook nog wel eens wilde bewegen. Het was duidelijk een oefening om de onderrug los te maken. Later ging de vrouw steeds harder draaien en toen ze daarmee eindelijk klaar was (en inmiddels heel wat hoofden had doen draaien), ging ze uitgebreid haar handen loswapperen. Alsof ze een tennister was die zich voor een wedstrijd aan het opwarmen was. Nadat ze ook nog een aantal jumping jacks had gedaan, viel ze in een kleermakerszit en leek later in meditatie te zijn verzonken.
   Ik begon door dit hele gebeuren ineens te begrijpen dat die reis van twaalfeneenhalf uur die het kost om naar Lima te vliegen, misschien wel een héle lange zit moest zijn. Een reis dat heel veel van het lichaam zou vergen. Want waarom zou ze zich anders zo uitsloven? Ik maakte me terstond grote zorgen want de enige voorbereiding die ik gedaan had, bestond uit wat extra persen op de WC. Zowel aan de voor- als aan de achterkant, dat dan weer wel.
    
' Skypriority' 

    Een mooi stewardesje in KLM-blauwe kleding,  houdt een tablet voor haar buik waarop dat woord te lezen staat. Ik denk dat het de rij voor rijke mensen is, je weet wel, de rij die geen rij is. Plotseling springt er een zo goed als kale man van middelbare leeftijd uit de rij, grijpt het mooie stewardesje bij haar middel, zwaait wat bevelende gebaren naar het sjachrijnig gesmoelte van een vrouw die, na enig aarzelen, een foto maakt. Het stewardesje gaat, na eerst toch wat geschokt ' Skypriority? te hebben gevraagd en iets later pas snapt wat de bedoeling is, professioneel met de situatie om. Ze lacht lief als de foto klikt. Ik snap ineens waar die sjachereinige smoel van de vrouw die toch wel zijn vriendin moet zijn, vandaan komt. Slimme vent. 

De Indiaan

    Nadat hij door een klein vrouwtje naar de middelste van de drie stoelen in onze rij is gejaagd, lijkt de Oude Indiaan eindelijk zijn plaats te weten. Hij heeft niet meer gemurmeld of zijn schouder meer opgetrokken. Dit in tegenstelling tot mijzelf, die door de toch zeer beperkte ruimte die KLM voor mij heeft gereserveerd, permanent met opgetrokken schouders moet zitten, wil ik de oude indiaan niet storen met waar hij ook mee bezig is. Dat kan varieren van met een lepel een botervlootje uitlepelen (zonder de boter ergens op te smeren: hij brengt het zo naar zijn mond), op het beeldscherm voor hem wat te swipen of te slapen.  Ik begin alleen te vermoeden dat de Indiaan veel van wat er om hem heen gebeurt, niet snapt. Zo zit hij nu al een uur naar een fillm in het beeldscherm te staren maar zonder de door de KLM uitgereikte oordopjes in zijn oren. Hij hoort er dus geen geluid bij en bekijkt dus eigenlijk een stomme film. Dit terwijl zijn buurvrouw en ik, als ik het schrijven weer moe ben, hem toch het goede voorbeeld geven en hij dus van twee kanten een kabeltje naar het beeldscherm kan zien lopen. 
Zo keek hij ook keek niet op of om toen ik, wanneer ons eten was uitgedeeld,  het dopje van dat ienieminie dressingflesje opende en daarmee niet alleen mijn eigen beeldscherm onder de olie spatte, ook het zijne en zijn gezicht werden duidelijk geraakt. 
Ja, sorry hoor, ik zit hier zo verkrampt dat ik tijdens het eten al een paar keer op mijn hoofdkussen (of wat er voor door moet gaan) heb gemorst.  Ik heb het hoofdkussen  uiteindelijk maar tot servet gedegradeerd. En vice versa.
Want je hebt zo weinig ruimte dat je dat ding ook nergens anders dan op je schoot kan laten rusten als je eet. Mijn hoofdkussen heeft nog wel een poging gewaagd om te verdwijnen door door de ruimte tussen mijn stoel en de cabinewand naar de achterburen te kruipen, maar helaas kreeg ik hem, na eerst een paar keer in mijn bovenarm te zijn geprikt, hem gewoon weer teruggeduwd!

Die ouwe indiaan is trouwens niet zo gek als ie eruit ziet: waar ik een colaatje bestelde (want dat zag ik iemand uit de rij voor me doen) , bestelde hij gewoon een ieniemienie flesje wijn! Ja, als ik had geweten dat ze alcohol schonken!! Maar nu wel iets geks: die Indiaan dronk zijn kleintjewijntje nog niet eens voor de helft op!  Ik snap werkelijk NIETS van die man!

Ah, daar heb ik nu toch hem weer aan het murmelen gekregen, want ik moet hoognodig sassen. Omdat de mensen voor ons hun stoelen zo asociaal naar achter hebben gezet (ik heb het geprobeerd maar ik weet niet hoe ik dit ook  bij mijn eigen stoel kan doen) is er geen enkel loopruimte. Niet alleen die Indiaan, die diep in slaap was, maar ook de vrouw moet opstaan en uitwijken naar het gangpad wil ik er langskunnen om naar de WC te gaan. Haha, lekker voor jou, Ouwe Gekke Indiaan, en dat is nou precies de reden waarom ik een plaatsje bij het raam heb gereserveerd: dan word ikzelf tenminste nooit gestoord en mag ik op mijn beurt, lekker anderen storen. 

   Het uitzicht bij het raam valt overigens wat tegen, zit tegen een gigantische vleugel aan te kijken en het raampje achter mij, waar ik wel naar de aarde kon kijken, hebben ze dichtgedaan, de klootzakken.

20200204_010148

9 Reacties

  1. Rosa Heiremans (Alpenrose):
    5 februari 2020
    dat krap zitten in een groooooot vliegtuig van KLM, daar kan ik van meespreken.
    Lees graag uw reisverslagen, ik volg uw avonturen al een jaar of 7 en vind ze heel boeiend.
  2. Paula:
    5 februari 2020
    Wow wat een start van je reis 😂😂
    Jij zou zomaar een boek kunnen schrijven.
    Veel plezier
  3. Marianne Disseldop:
    5 februari 2020
    Wat n heerlijk reisverhaal, ik reis zo n beetje mee. Had die Indiaan ook vlechten???,Dit detail miste ik hihi. Ik heb maar 1x in mijn leven, in een heel ruime vliegtuigstoel gezeten. Dat was 2 jaar terug met Emirates. Blijf lekker alles schrijven, ik lees wel tussen de drukte door.
  4. Patricia:
    5 februari 2020
    Maar goed dat je die haringen niet hebt meegenomen. Dat zou in Peru een acute voedselvergiftiging hebben veroorzaakt. Trouwens... de pakken allesbinder lijken me ook niets. Ik ga verder naar je volgende verhaal en ga er eens echt voor zitten.
  5. Elly:
    5 februari 2020
    Geweldig openingsverhaal. Blijf schrijven Joris, op deze manier zijn wij dan ook in Peru. Dat krappe vliegtuiggebeuren herken ik als de beste......
  6. Ann. (Bouwhuis):
    5 februari 2020
    Wat geweldig om dit te lezen.. leuk om je zo te volgen. Geniet van deze mooie reis🍀🍀
  7. Carin (Jojo67):
    5 februari 2020
    Heerlijk, leest lekker weg en ik zie het zo voor me :)
    Vooral veel schrijven, ik volg.
  8. Anne-Mieke:
    5 februari 2020
    Wat een leuk verhaal, ik zou bijna in een vliegtuig stappen.
    Dat heb ik sinds 1984 niet meer gedaan, zoek altijd een vakantie waar ik met de auto kan komen.
    Toch overweeg ik de laatste tijd.
    Blijf lekker schrijven , ik smul ervan.
    Anne-Mieke ( sophialaloren srb)
  9. John:
    6 februari 2020
    Ook hier veel tekst🤣